‘Ja, dat klopt als je een briefje van de dokter hebt. Maar ik vertrouw onze dokter niet helemaal. Hij weet dat ik in een instelling heb gezeten. Straks belt hij naar de kinderbescherming omdat er schimmel op onze muren staat en Laura zo vaak ziek is.’ (pg 188)
In de namiddag kunnen de gezinnen kiezen uit verschillende ateliers. Anita en Melanie kiezen voor het knutselatelier. Daarop besluit Hugo met Matthias te gaan wandelen. Het is de eerste keer dat ik Hugo en Matthias samen op pad zie. Tijdens het atelier komt al snel Anita’s creatieve talent naar boven. Iedereen kijkt vol bewondering naar haar collagekunstwerk en vraagt haar om hulp. Ze geniet ervan om anderen te laten zien hoe het moet. (Pg 197)
‘Ik moet al hele dagen van alles’, zegt Franky. Hij gaat zitten en pompt zijn eerste kop koffie vol, inclusief drie suikerklontjes. ‘Als ge zoals ik arm zijt, dan bemoeit iedereen zich met uw leven. Afspraak hier, afspraak daar; regeltje hier, regeltje daar; controle hier, controle daar; papiertje hier, papiertje daar en zo kan ik nog wel een uur bezig blijven. Ze vinden dat ik gezonder moet eten. Ik mag zelfs niet kiezen waaraan ik dood ga.’ Hij schatert het uit. ‘Maar zo zot krijgen ze mij niet. Ge kunt u niet voorstellen hoezeer dat ik genoten heb vanochtend. Vertrekken wanneer ik wil, efkes stoppen om een sigaretje te smoren, op het gemakske verder rijden, geen stress.’ (pg 172)
Ik wou graag voorstellen om hem het derde kleuterklaske te laten overdoen. Maar neen, dat werd allemaal meteen van de tafel geveegd. Direct het buitengewoon onderwijs binnen. Andere kinderen laten ze toch ook een jaar opnieuw doen? Ze hebben hem gewoon een kans afgenomen. Gelukkig kon hij op zijn twaalfde naar het beroeps en kan hij dat met groot gemak aan.’ (pg 110 – 111)
‘Ik ken dat. Ik was op zoek naar een appartement, maar op het immokantoor zeiden ze dat het al verhuurd was. Daarna heb ik mijn buurman laten bellen. Hij deed dus alsof het voor hemzelf was. Plots bleek dat appartement niet meer verhuurd.’pg 178-179
Meer dan twintig jaar leeft Marc nu al op straat.‘Ik ben een straatbewoner, dat vind ik een mooier woord dan dakloos.’
Hij spreekt de woorden uit met trots. Afhankelijk van zijn gezondheid en vermoeidheid praat hij anders over het leven op straat. Soms schept hij op en vertelt hij stoere, bijna romantische verhalen. Hoe de straatbewoners solidair zijn met elkaar, hoe fijn het is om zelf te kunnen beslissen waar je slaapt en wanneer, om geen last te hebben van energiefacturen, huishuur of kapotte wasmachines. De laatste maanden hoor ik hem vooral klagen. Hij is moe, doodmoe. (Pg 26)
‘Er zijn veel mensen in gelijksoortige situaties die zo’n aanvraag doen en aan wie het wordt toegekend.’
‘Hoe moest ik dat weten?’
‘Uw maatschappelijk werkster bij het OCMW weet dat zeker, we hebben zo al meerdere aanvragen gekregen.’
Marc kijkt veelbetekenend naar mij. Ik weet dat het niet klikt met zijn maatschappelijk werkster. (Pg 66)
Zo zijn er zelfs beleidsmakers die armoede van dichtbij hebben meegemaakt en toch nog deze houding aannemen. Woonomgeving, familie, school, leerkrachten, gezondheidssituatie, biologische kenmerken, werk, vrienden, het zijn allemaal variabelen die invloed hebben op het traject dat je uiteindelijk aflegt en op de energie en de kracht die je hebt om te blijven doorzetten. Dat ontkennen getuigt van oneerlijkheid ten opzichte van de mensen, organisaties en instellingen die betekenisvol zijn geweest tijdens je traject. (Pg 13)
