Marc Reynebeau schreef een column over de controles die postbodes moeten uitvoeren op mensen die een IGO (inkomensgarantie-uitkering voor ouderen) ontvangen.

De inkomensgarantie-uitkering is er voor 65-plussers met een erg laag pensioen en onvoldoende financiële middelen.

Mensen die een IGO ontvangen moeten elke verplaatsing naar het buitenland of elk verblijf in België van meer dan drie weken aan de pensioendienst melden. Gebeurt dit niet, dan kan hun uitkering voor één maand geschorst worden.

Een postbode van BPost komt minstens één maal per jaar langs op een willekeurige datum. Wanneer je de deur niet opent, dan komt de postbode binnen de 21 dagen nog twee keer langs. Ben je niet thuis of open je de deur niet bij deze twee bezoeken, dan steekt je postbode een verblijfsbewijs met een begeleidende brief in je brievenbus. Dit moet je binnen de 5 werkdagen laten ondertekenen op het gemeentehuis en dan versturen naar de pensioendienst. Een zeer korte periode dus om ervoor te zorgen dat je IGO niet opgeschort wordt. (bron: abvv.be)

 

Het artikel is een betalend artikel. Hieronder vind je enkele citaten.

“Controle bij de helft van zowat 110.000 IGO-trekkers –een forse steekproef- leert dat de fraude minimaal is: 0,95 procent. Fraude is nooit goed te praten, zeker. Maar eerlijk, 0,95 procent, dat behoort tot de verwaarloosbare foutenmarge. Misschien kost het controleren al meer dan wat het opbrengt, en daarvoor moet iedereen wel elke dag die pesterij ondergaan. Omgekeerd, ruim 99 procent compliance, was elke overheidsmaatregel maar zo efficiënt.Maar ondertussen wordt al die kwetsbare oudjes wel het vermoeden van onschuld ontzegd. Tot het bewijs van tegendeel worden ze bejegend als potentiële fraudeurs.”

“De ergsten zijn zij die een uitkering nodig hebben, omdat ze arm, werkloos, ziek of oud zijn. Elk beetje extra ademruimte zouden ze misbruiken voor hun ultieme ambitie of levensdoel: nog wat relaxter in de hangmat van de sociale zekerheid parasiteren. Als het sociaal overleg met de welvaartsenveloppe de minima – de laagste uitkeringen – wat optrekt, moet het bij de N-VA meteen heten dat dat ‘vooral inactiviteit voordeliger maakt’.

“Zo geldt in België wat de Volkskrant in Nederland vaststelde: ‘De fraudeobsessie in dit land concentreert zich op de mensen die het minst bezitten en de minste mogelijkheden tot verweer hebben.’”

“Hoe groot de sociale fraude is, valt moeilijk te berekenen. Studies suggereren dat ze in België, al naargelang de sector, kan variëren van 1,67 tot 4,47 procent. Gigantisch is dat niet, wat de indruk versterkt dat de hysterie errond eerder gericht is tegen het beginsel van de sociale zekerheid zelf dan tegen mogelijke misbruiken.”